போதுமென்று நினைக்கிறேன்

இன்றைக்கும்

இந்த

நிசப்த

இரவினைத்

தூங்காது கடக்கப்போகிறேன்

என்று தெளிவாய்த் தெரிகிறது

மாதத்தின் கடைசி தேதி

பெருகிடும் தேவைகள்

பிடிக்காத அலுவல்கள்

அடம்பிடிக்கும் சோம்பல்

கருமேகங்கள் அற்ற வானம்

எப்போதும் அல்லாத வெயில்

நெரித்து தள்ளிய பேருந்து

புழுங்கிப் போன உடல்

குழம்பி கிடக்கும் மனம்

சவரம் செய்யாத முகம்

முடிக்க முடியாத சில கவிதைகள்

மாதங்கள் துவைக்காத போர்வை

நாற்றமெடுக்கும் காலுறைகள்

காற்றோட்டம் இல்லாத மெத்து

அடிக்கடி இரையும் பண்பலைகள்

சண்டையிடும் தெருநாய்கள்

பிடுங்கும் கொசுக்கள்

விரட்டும் வலைத்தள அரட்டைகள்

விடாத ஒற்றைத் தலைவலி

நெடுநேரமாய்

அழைப்பை ஏற்காத தலைவி

போதுமென்று நினைக்கிறேன்

இன்றைய இரவினை

தூங்காது கடப்பதற்கு

அழகாய் தெரிந்த கண்கள்

மழை தூறி முடித்து

இரவாகிக் கொண்டிருந்தது

அந்த மாலை நேரம்

நீ யாரென்று நானும்

நான் யாரென்று நீயும்

அறிந்திடாத

நம்முடைய முதல் நாள்

சந்திப்பு அது

மழையின் ஈரம்

உன் கால்களை

விழுங்க சற்று

ஓரமாய்

ஒதுங்கி நடந்தாய்

குறுகலான அந்த

ஈரப் பாதையில்

இப்போது

எனக்கெதிரே நீ

உனக்கெதிரே நான்

யார் விலகி வழி

விடுவது என்று

குழம்பிய அந்த 

சில நொடிகள்

என் விழி

உன் விழியைப்

பருகியது

சிந்திக்கும் நேரங்கள்

தீர்ந்தது

உன் கண்களை

சந்தித்த அந்நேரம்

முதல்

அது நிமிடங்கள் தான்…

நிமிடங்கள் தான்

என்றாலும்

அப்போது

அந்த கண்கள்

ஏன் அழகாய்த் தெரிந்தன.

இனி

எதேட்சையாய்

நமக்குள் சில

சந்திப்புகள் நிகழ்ந்து விடின்

உன்னிடமிருந்து

என்னை 

எங்கனம் மீட்பது

என்ன நிகர் கண்டேனோ

தெரியவில்லை...

அது நிமிடங்கள் தான்

என்றாலும்

அப்போது

அந்த கண்கள்

ஏன் 

அழகாய்த் தெரிந்தன.

துளித் துளியாய் - 55

நீயில்லாத நாம் - 7