அழகாய் தெரிந்த கண்கள்

மழை தூறி முடித்து

இரவாகிக் கொண்டிருந்தது

அந்த மாலை நேரம்

நீ யாரென்று நானும்

நான் யாரென்று நீயும்

அறிந்திடாத

நம்முடைய முதல் நாள்

சந்திப்பு அது

மழையின் ஈரம்

உன் கால்களை

விழுங்க சற்று

ஓரமாய்

ஒதுங்கி நடந்தாய்

குறுகலான அந்த

ஈரப் பாதையில்

இப்போது

எனக்கெதிரே நீ

உனக்கெதிரே நான்

யார் விலகி வழி

விடுவது என்று

குழம்பிய அந்த 

சில நொடிகள்

என் விழி

உன் விழியைப்

பருகியது

சிந்திக்கும் நேரங்கள்

தீர்ந்தது

உன் கண்களை

சந்தித்த அந்நேரம்

முதல்

அது நிமிடங்கள் தான்…

நிமிடங்கள் தான்

என்றாலும்

அப்போது

அந்த கண்கள்

ஏன் அழகாய்த் தெரிந்தன.

இனி

எதேட்சையாய்

நமக்குள் சில

சந்திப்புகள் நிகழ்ந்து விடின்

உன்னிடமிருந்து

என்னை 

எங்கனம் மீட்பது

என்ன நிகர் கண்டேனோ

தெரியவில்லை...

அது நிமிடங்கள் தான்

என்றாலும்

அப்போது

அந்த கண்கள்

ஏன் 

அழகாய்த் தெரிந்தன.