யாழிக்கு கவிதைகள்

இலைகளை உதிர்க்கும்

மரத்தினை போல் – நான்

இதயத்தை உதிர்த்தவன்.

பெருங்கோடையை கடக்கும்

மரம் பதுக்கும் நீர்துளிகளை போல்

என்னுள்ளும் கொஞ்சமாய்

மிச்சமிருக்கிறது காதல்.

அது இன்றோ, நாளையோ

அல்லது என்றோ ஒருநாள்

துளிர்விட முயற்சிக்கலாம்.

அன்று நீயும் நானும்

மரபு வேலிகளுக்குள்

சிறைப்பட்டிருக்க நேரிடலாம்.

அன்று எதேச்சையாய்

உன் பார்வை

என்மீது படும்வேளையில்,

உன் வாசம்

என் சுவாசத்தில் நிறைந்திடும் வேளையில் - நீ

சட்டென விலகிசெல்வதை

என்னால் ஏற்கலாகாது. - ஆகையால்

கடைசியாய் ஒருமுறை

ஒரு ஓரமாய் நின்று,

ஒருவாறு உனைக் கண்டு

தெளிவானதோர் முடிவுக்கு

நான் வரவேண்டும்.

ஒன்று மொத்தமாய் நான்

உன்னுள் கலக்க வேண்டும் – இல்லையேல்

உன் நினைவுகளை உதிர்த்துவிட்டு

சுத்தமாய் நான் கருகிட வேண்டும்.