கவிதைக் காதல்

கவிதையே !

எந்தன் காதலே !

காற்றில் அலைந்த 

என் எண்ணங்களுக்கு

முகவரி ஒன்றை 

முன் நிறுத்தினாய்

காகிதத்தை ஆயுதமாக்கி

பேனாவைப் போர்வாளாக்கும்

புது வித்தை

நீ புகட்டினாய்

சிந்தனையினைச் செம்மையாக்கி

செயல்பாட்டைச் செழுமையாக்கி

கவிதை உந்தன் 

காதலினால்,

கண்ணம்மாவினைக் கண்டறிந்தவள்

எனதருமைக் காதலி

நீ அன்றோ .. !

அடைமழையில் நனைந்திருந்தேன் 

அயராதுன்னை நினைத்திருந்தேன்

காலன் வந்து 

கல் வீசவோ 

நகர்ந்துனை நான் சென்றேன்

கடலில் தத்தளித்தேன் 

காலத்தின் சுழலில்

சுற்றித் திரிந்து

உனைத் தொலைத்தேன்

என் பிழை பொறுத்த

தமிழ்த் தாய்

அல்லவே நீ !

கட்டுமரம் தந்து 

எனைக் காத்தாய்

கரையேறி,

மீண்டும் உன் 

கரம் சேர்ந்தேன் 

கவிதையே !

எந்தன் காதலே !

தாய் மடி

தரும் சுகம் நீ

சூனிய வாழ்வின்

வரம் நீ

மூச்சுள்ள மட்டும்

முயற்ச்சிக்கின்றேன்

நீ எனக்களித்த 

பேரின்பம்

பகுதியேனும்

நான் உனக்களித்திட